بیماری موتیسم یا لالی انتخابی و راه های غلبه بر آن - انجمن آقای شرفی

به گزارش انجمن آقای شرفی، لالی انتخابی یا موتیسم یک اختلال اضطرابی است که در آن فرد قادر به صحبت در موقعیت های اجتماعی خاص نیست، مانند صحبت با همکلاسی هایش در مدرسه یا بستگانی که اغلب آنها را نمی بیند.

معمولاً در دوران کودکی آغاز می گردد و در صورت عدم درمان، می تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد.

یک کودک یا بزرگسال مبتلا به لالی انتخابی از صحبت کردن در زمان های خاص امتناع نمی کند یا تصمیم نمی گیرد که صحبت کند، آنها به معنای واقعی کلمه قادر به صحبت کردن نیستند.

انتظار برای صحبت با افراد خاص باعث ایجاد یک واکنش انجماد با احساس اضطراب و وحشت می گردد و صحبت کردن غیرممکن است.

با گذشت زمان، فرد ممکن است یاد بگیرد که موقعیت هایی را که این واکنش ناراحت نماینده را تحریک می نماید پیش بینی کند و تمام کوشش خود را برای اجتناب از آنها انجام دهد.

با این حال، افراد مبتلا به لالی انتخابی می توانند آزادانه با افراد خاصی مانند خانواده و دوستان نزدیک صحبت نمایند، در حالی که هیچ کس دیگری در اطراف نیست تا واکنش انجماد را تحریک کند.

لالی انتخابی از هر 140 کودک خردسال یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری در دختران و بچه هایی که اخیراً از کشور محل تولد خود مهاجرت نموده اند، شایع تر است.

نشانه های لالی انتخابی

لالی انتخابی می تواند در هر سنی آغاز گردد اما اغلب در اوایل کودکی، بین سنین 2 تا 4 سالگی آغاز می گردد. اغلب زمانی که کودک آغاز به تعامل با افراد خارج از خانواده خود می نماید، مانند زمانی که مهد کودک یا مدرسه را آغاز می نماید، متوجه می گردد.

علامت هشدار اصلی تضاد قابل توجه در توانایی کودک برای درگیر شدن با افراد مختلف است که با سکون ناگهانی و حالت یخ زده صورت تعیین می گردد زمانی که از او انتظار می رود با فردی که خارج از منطقه امن خود صحبت کند، تعیین می گردد.

آنها ممکن است از تماس چشمی اجتناب نمایند و اینگونه ظاهر شوند:

• عصبی، ناآرام یا از نظر اجتماعی ناجور
• بی ادب، بی علاقه یا عبوس
• چسبیده
• خجالتی و گوشه گیر
• سرسخت، عصبی یا با هماهنگی ضعیف
• ستیزه جو یا پرخاشگر، وقتی از مدرسه به خانه می آیند عصبانی می شوند، یا وقتی والدین از او سؤال می نمایند عصبانی می گردد.

بچه ها با اعتماد به نفس تر مبتلا به لالی انتخابی می توانند از حرکات برای برقراری ارتباط استفاده نمایند - برای مثال، ممکن است سرشان را برای بله تکان دهند یا سرشان را برای نه تکان دهند.

اما بچه هایی که به شدت آسیب دیده اند تمایل دارند از هر نوع ارتباطی - گفتاری، نوشتاری یا اشاره ای - اجتناب نمایند.

بعضی از بچه ها ممکن است با چند کلمه پاسخ دهند یا ممکن است با صدایی تغییر یافته مانند زمزمه صحبت نمایند.

چه چیزی باعث لالی انتخابی می گردد

کارشناسان لالی انتخابی را ترس (فوبیا) از صحبت با افراد خاص می دانند. دلیل همواره تعیین نیست اما تعیین است که با اضطراب مرتبط است.

کودک معمولاً تمایل به اضطراب دارد و به سختی می تواند اتفاقات روزمره را در پیش بگیرد.

بسیاری از بچه ها وقتی از والدین خود جدا می شوند، آنقدر مضطرب می شوند که نمی توانند صحبت نمایند و این اضطراب را به بزرگسالانی منتقل می نمایند که سعی می نمایند آنها را آرام نمایند.

اگر آنها اختلال گفتار و زبان یا مشکل شنوایی داشته باشند، این امر می تواند صحبت کردن را استرس زاتر کند.

بعضی از بچه ها در پردازش اطلاعات حسی مانند صدای بلند و تکان خوردن در جمعیت مشکل دارند - وضعیتی که به عنوان اختلال عملکرد یکپارچگی حسی شناخته می گردد.

این می تواند باعث گردد که آنها در یک محیط شلوغ ساکت شوند و نتوانند صحبت نمایند. باز هم، اضطراب آنها می تواند به افراد دیگر در آن محیط منتقل گردد.

هنگامی که لالی به عنوان نشانه ای از استرس پس از سانحه رخ می دهد، از الگوی بسیار متفاوتی پیروی می نماید و کودک به طور ناگهانی در محیط هایی که قبلاً هیچ مسئله ای نداشته صحبت نمی نماید.

تصور نادرست دیگر این است که کودک مبتلا به لالی انتخابی کنترل نماینده یا دستکاری نماینده است یا اوتیسم دارد. هیچ رابطه ای بین لالی انتخابی و اوتیسم وجود ندارد، اگرچه ممکن است کودک هر دو را داشته باشد.

تشخیص لالی انتخابی

عدم درمان، لالی انتخابی می تواند منجر به انزوا، عزت نفس پایین و اختلال اضطراب اجتماعی گردد. در صورت عدم مدیریت می تواند تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد.

تشخیص در بچه ها

اگر مشکل کودک در سنین پایین تشخیص داده گردد و به طور مناسب مدیریت گردد، می تواند با موفقیت بر لالی انتخابی غلبه کند.

برای لالی انتخابی مهم است که خانواده ها و مدارس زودتر تشخیص دهند تا بتوانند برای کاهش اضطراب کودک با یکدیگر همکاری نمایند. کارکنان در محیط های سال های اولیه و مدارس ممکن است آموزش ببینند تا بتوانند پشتیبانی مناسب را ارائه دهند.

اگر مشکوک هستید که فرزندتان به لالی انتخابی مبتلا است و یاری در دسترس نیست یا نگرانی های دیگری وجود دارد - به عنوان مثال، کودک در درک دستورالعمل ها یا پیروی از روتین ها کوشش می کند - با یک پزشک عمومی صحبت کنید و از او بخواهید که شما را به یک سرویس تخصصی محلی ارجاع دهد.

بعلاوه می توانید مستقیماً با کلینیک گفتار و زبان درمانی تماس بگیرید. این عقیده را نپذیرید که فرزند شما با رشد کردن از آن خواهد نمود یا فقط خجالتی است.

پزشک عمومی باید بتواند شماره تلفن نزدیکترین خدمات گفتار درمانی یا خدمات تخصصی دیگری را که می تواند در منطقه شما یاری کند به شما بدهد.

بعلاوه ممکن است فرزند شما به یک متخصص بهداشت روان یا روانشناس آموزشی مدرسه احتیاج داشته باشد.

پزشک ممکن است در ابتدا بخواهد بدون حضور فرزندتان با شما صحبت کند، بنابراین شما می توانید آزادانه در خصوص هر گونه اضطرابی که در خصوص رشد یا رفتار فرزندتان دارید صحبت کنید.

آنها برای پیدا کردن اینکه آیا سابقه اختلالات اضطرابی در خانواده وجود دارد یا خیر و اینکه آیا چیزی باعث ناراحتی می گردد، مانند اختلال در روتین یا مشکل در یادگیری زبان دوم کوشش می نمایند. آنها بعلاوه ویژگی های رفتاری را آنالیز می نمایند و یک تاریخچه پزشکی کامل می گیرند.

یک فرد مبتلا به لالی انتخابی ممکن است نتواند در حین ارزیابی خود صحبت کند اما پزشک باید برای این امر آماده باشد و مایل باشد راه دیگری برای برقراری ارتباط پیدا کند.

برای مثال، آنها ممکن است کودک مبتلا به لالی انتخابی را تشویق نمایند تا به وسیله والدین خود ارتباط برقرار کند یا به بچه ها بزرگتر یا بزرگسالان پیشنهاد نمایند که پاسخ های خود را یادداشت نمایند یا از رایانه استفاده نمایند. آنها ممکن است بازی کودک را تماشا نمایند یا ویدئویی از صحبت کردن او در یک محیط راحت تماشا نمایند.

تشخیص در بزرگسالان

این امکان برای بزرگسالان وجود دارد که بر لالی انتخابی غلبه نمایند، اگرچه ممکن است همچنان اثرات روانی و عملی گذراندن سال ها بدون تعامل اجتماعی یا ناتوانی در دستیابی به پتانسیل تحصیلی یا شغلی خود را تجربه نمایند.

بزرگسالان در حالت ایده آل به وسیله یک متخصص سلامت روان با دسترسی به پشتیبانی از یک گفتار درمانگر و زبان درمانگر یا حرفه ای مطلع دیگر دیده می شوند.

دستورالعمل های تشخیصی

لالی انتخابی بر اساس دستورالعمل های خاص تشخیص داده می گردد. اینها شامل مشاهداتی در خصوص شخص مورد نظر است که به طور خلاصه بیان شد:

• آنها در موقعیت های خاص صحبت نمی نمایند، مثلاً هنگام درس های مدرسه یا زمانی که باید در جمع حرف بزنند.
• آنها می توانند در موقعیت هایی که احساس راحتی می نمایند، به طور معمول صحبت نمایند مانند زمانی که با والدین در خانه تنها هستند یا در کلاس خالی یا اتاق خواب خود.
• ناتوانی آنها در صحبت با افراد خاص حداقل 1 ماه طول کشیده است (2 ماه در یک محیط نو)
• ناتوانی آنها در صحبت کردن با توانایی آنها برای عملکرد در آن محیط تداخل می نماید.
• ناتوانی آنها در صحبت کردن با اختلالات رفتاری، روانی یا ارتباطی دیگر بهتر شرح داده نمی گردد.

مسائل مرتبط

کودک مبتلا به لالی انتخابی اغلب ترس ها و اضطراب های اجتماعی دیگری نیز دارد و بعلاوه ممکن است مسائل گفتاری و زبانی بیشتری داشته باشد.

آنها اغلب در انجام هر کاری که توجه آنها را جلب می نماید محتاط هستند زیرا فکر می نمایند با این کار مردم از آنها انتظار صحبت دارند.

به عنوان مثال، ممکن است یک کودک پس از تماشا اینکه از سایر بچه ها خواسته می گردد تا کارهای خوب را بخوانند، در کلاس برترین کار خود را انجام ندهد یا ممکن است از تغییر روتین خود در صورتی که این امر باعث ایجاد نظرات یا سوالاتی گردد، بترسد. خیلی ها ترس کلی از اشتباه کردن دارند.

حوادث و عفونت های ادراری ممکن است ناشی از عدم توانایی در درخواست استفاده از توالت و نگه داشتن ساعت ها در یک زمان باشد. بچه ها در سنین مدرسه ممکن است در طول روز از خوردن و آشامیدن اجتناب نمایند بنابراین احتیاجی به عذرخواهی ندارند.

بچه ها ممکن است در انجام تکالیف یا موضوعات خاص مشکل داشته باشند زیرا نمی توانند در کلاس سؤال بپرسند.

نوجوانان ممکن است استقلال نداشته باشند زیرا می ترسند بدون همراه خانه را ترک نمایند و بزرگسالان ممکن است فاقد صلاحیت باشند زیرا نمی توانند در زندگی دانشگاهی یا مصاحبه های استخدامی شرکت نمایند.

درمان لالی انتخابی

با برخورد و درمان مناسب، بیشتر بچه ها قادر به غلبه بر لالی انتخابی هستند اما هر چه سن آنها در هنگام تشخیص بیماری بیشتر باشد، درمان آن مدت زمان بیشتری طول خواهد کشید.

اثربخشی درمان به موارد زیر بستگی دارد:

• چه مدت است که فرد دچار لالی انتخابی شده است.
• آیا آنها مسائل ارتباطی یا یادگیری اضافی یا اضطراب دارند یا نه
• همکاری همه افراد درگیر با تحصیل و زندگی خانوادگی

درمان بر خود صحبت کردن متمرکز نیست، بلکه کاهش اضطراب مرتبط با صحبت کردن است.

این با از بین بردن فشار روی فرد برای صحبت آغاز می گردد سپس آنها باید به تدریج از آرامش در مدرسه، مهد کودک یا محیط اجتماعی خود به گفتن کلمات و جملات واحد به یک نفر پیشرفت نمایند، قبل از اینکه در نهایت بتوانند آزادانه با همه افراد در همه شرایط صحبت نمایند.

اگر خانواده و کارکنان در محیط های سال های اولیه با یکدیگر همکاری نمایند تا با ایجاد یک محیط مثبت برای کودک، اضطراب کودک را کاهش دهند، می توان از احتیاج به درمان فردی اجتناب کرد.

این یعنی:

• اجازه ندهید کودک بفهمد که شما مضطرب هستید.
• به آنها اطمینان دهید که وقتی آماده باشند می توانند صحبت نمایند.
• تمرکز بر سرگرمی
• ستایش از همه کوشش هایی که کودک برای پیوستن به دیگران و تعامل با آنها انجام می دهد، مانند رد کردن و بردن اسباب بازی ها، تکان دادن سر و اشاره
• هنگامی که کودک صحبت می نماید تعجب نشان ندهید اما به گرمی پاسخ دهید.

علاوه بر این تغییرات محیطی، بچه ها بزرگتر ممکن است برای غلبه بر اضطراب خود به حمایت فردی احتیاج داشته باشند.

درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری (CBT) به فرد یاری می نماید تا بر نحوه تفکر خود در خصوص خود، دنیا و سایر افراد تمرکز کند و اینکه چگونه درک آنها از این چیزها بر افکار و احساسات آنها تأثیر می گذارد. CBT بعلاوه ترس ها و پیش فرض ها را به چالش می کشد.

رفتار درمانی

رفتار درمانی بر یاری به مبارزه با مسائل فعلی با استفاده از یک رویکرد گام به گام تدریجی برای یاری به غلبه بر ترس متمرکز است.

تکنیک ها

تکنیک های متعددی مبتنی بر CBT و رفتار درمانی که در درمان لالی انتخابی مفید هستند وجود دارد. اینها را می توان همزمان به وسیله افراد، اعضای خانواده و کارکنان مدرسه یا دانشگاه، احتمالاً تحت هدایت گفتار درمانگر و روانشناس، استفاده کرد.

در معرض گذاری درجه بندی شده

در مواجهه درجه بندی شده، ابتدا با موقعیت هایی که کمترین اضطراب را ایجاد می نمایند مقابله می گردد. با اهداف واقع بینانه و قرار گرفتن در معرض مکرر، اضطراب مرتبط با این موقعیت ها به سطح قابل کنترل کاهش می یابد.

بچه ها بزرگ تر و بزرگسالان تشویق می شوند تا بفهمند موقعیت های مختلف چقدر باعث اضطراب می شوند، مانند پاسخ دادن به تلفن یا پرسیدن زمان از یک غریبه.

محرک محو شدن

در محو شدن محرک، فرد مبتلا به لالی انتخابی، زمانی که هیچ کس دیگری حضور ندارد، به راحتی با کسی مانند والدین خود ارتباط برقرار می نماید.

فرد دیگری به تدریج وارد این موقعیت می گردد و به محض اینکه وارد صحبت می گردد، والدین خود را کنار می کشند. فرد نو می تواند افراد بیشتری را به همین روش معرفی کند.

شکل دادن

شکل دهی شامل استفاده از هر تکنیکی است که فرد را قادر می سازد تا به تدریج پاسخی نزدیک تر به رفتار دلخواه ایجاد کند.

به عنوان مثال، از ارتباط غیرکلامی آغاز کنید، به تدریج به سمت برقراری ارتباط چشمی، گفتن کلمات کوتاه و سپس جملات طولانی تر و در نهایت مکالمه دو طرفه حرکت کنید.

تقویت مثبت و منفی

تقویت مثبت و منفی شامل پاسخ مثبت به همه اشکال ارتباطی و تشویق ناخواسته اجتناب و سکوت است.

اگر کودک برای صحبت کردن تحت فشار باشد، وقتی لحظه بگذرد، آرامش زیادی را تجربه خواهد نمود که این باور او را تقویت می نماید که صحبت کردن یک تجربه منفی است.

حساسیت زدایی

حساسیت زدایی تکنیکی است که شامل کاهش حساسیت فرد نسبت به شنیدن صدای دیگران به وسیله اشتراک گذاری صدا یا ضبط ویدیویی است.

برای مثال، ایمیل یا پیغام رسانی فوری می تواند به تبادل صدای ضبط شده یا پیغام های پست صوتی و سپس ارتباط مستقیم تر مانند مکالمات تلفنی یا اسکایپ تبدیل گردد.

بعلاوه صدای می توانید کودک خود را در خانه ضبط کنید و او را تشویق کنید که صحبت های خود را تماشا کند یا به صحبت های خود گوش دهد.

دارو

دارو فقط برای بچه ها بزرگتر، نوجوانان و بزرگسالانی که اضطراب آنها منجر به افسردگی و سایر مسائل شده است واقعاً مناسب است.

دارو هرگز نباید به عنوان جایگزینی برای تغییرات محیطی و روینمودهای رفتاری تجویز گردد. اگرچه بعضی از متخصصان سلامت استفاده از ترکیبی از دارو و درمان های رفتاری را در بزرگسالان مبتلا به لالی انتخابی توصیه می نمایند.

با این حال، داروهای ضد افسردگی ممکن است در کنار یک برنامه درمانی برای کاهش سطح اضطراب استفاده شوند، به ویژه اگر کوشش های قبلی برای مشارکت دادن فرد در درمان شکست خورده باشد.

توصیه هایی برای والدین

• برای تشویق فرزندتان به صحبت کردن، او را تحت فشار قرار ندهید و به او رشوه ندهید.
• اجازه دهید فرزندتان بداند که می دانید او از صحبت کردن می ترسد و گاهی در صحبت کردن مشکل دارد. به آنها بگویید وقتی احساس آمادگی کردند می توانند قدم های کوچکی بردارند و به آنها اطمینان دهید که صحبت کردن آسان تر می گردد.
• فرزندتان را به خاطر صحبت کردن در ملاء عام تحسین نکنید زیرا این باعث خجالت می گردد. صبر کنید تا با آنها خلوت کنید و برای موفقیت آنها یک رفتار ویژه در نظر بگیرید.
• به کودک خود اطمینان دهید که ارتباطات غیرکلامی مانند لبخند زدن و دست دادن تا زمانی که از صحبت کردن احساس بهتری دهد خوب است.
• از مهمانی ها یا دیدار های خانوادگی اجتناب نکنید، بلکه در نظر داشته باشید که چه تغییرات محیطی برای راحت تر کردن شرایط برای فرزند شما لازم است.
• از دوستان و اقوام بخواهید که به فرزندتان زمان بدهند تا با سرعت خودش گرم گردد و به جای اینکه او را مجبور به صحبت نمایند، روی فعالیت های سرگرم نماینده تمرکز نمایند.
• علاوه بر اطمینان کلامی، به آنها عشق، حمایت و صبر بدهید.

منبع:

nhs.uk