رسانه ها نسبت به ادبیات فارسی بی اعتنا شده اند - انجمن آقای شرفی

به گزارش انجمن آقای شرفی، خبرنگاران آنلاین:یک روزنامه نگار با سابقه نسبت به وضعیت ادبیات رایج در رسانه های کشور هشدار داد.

مینو بدیعی در گفت وگو با ایسنا درباره وضعیت این روزهای ادبیات فارسی (زبان مرجع) در رسانه ها اظهار کرد: من از گذشته نه چندان دور آغاز می کنم؛ گذشته ای که فکر می کنم همه دانشجویان رشته علوم ارتباطات و روزنامه نگاری و سایر دانشجویانی که می خواستند دستی در ادبیات داشته باشند، از ابتدا چه در دانشگاه و چه مدارس آیین نگارش می آموختند، دستور زبان فارسی یاد می گرفتند و در عین حال ضمن مرور ادبیات کهن و کلاسیک زبان فارسی، ادبیات معاصر را هم به شکل صحیح می آموختند.

در آن موقع آیین نگارش یکی از دروس اولیه دانشجویان ارتباطات و روزنامه نگاری در دانشگاه ها بود و حداقل به مساله نوع نگارش، رعایت دستور زبان فارسی و غلط ننوشتن تاکید زیادی می شد.

این روزنامه نگار توضیح داد: امروز بی اعتنایی خاصی نسبت به نگارش ادبیات فارسی در رسانه ها به وجود آمده و بیشترین بی توجهی ها در این زمینه دیده می گردد؛ به عنوان مثال در خصوص گزارش نویسی ما بنا را بر این داشتیم که گزارش نویسی نثر خاص خودش را می خواهد؛ نثری که با مقاله نویسی متفاوت است؛ با نثر خبرنویسی هم متفاوت است و این آموزش داده می شد.

در گزارش نویسی که در دانشکده در دوره لیسانس می آموختیم، اول از گزارش نویسی نوع نگارش ابوالفضل بیهقی آغاز می کردیم تا به ادبیات معاصر می رسیدیم. درواقع ادبیات بیهقی پیش زمینه ای برای تسلط کامل دانشجویان به مساله ادبیات و زبان فارسی بود. اما حالا در سطح دانشگاه ها اگر هم چنین کارهایی انجام گردد، آنچه که در خروجی رسانه ها می بینیم در حد زیادی به باد می رود.

بدیعی اعلام کرد: به غیر از چند روزنامه رسمی و رسانه های شناخته شده، در رسانه ها، در اکثر موارد به آیین نگارش ادبیات فارسی کم توجهی می گردد. دستور زبان فارسی در گذشته های نه چندان دور در کنار زبان و ادبیات فارسی در مدارس تدریس می شد و یا انشاء که پیش زمینه نوشتن بود، به عنوان یکی از دروس مهم در دبستان مطرح بود. در دوره متوسطه قدیم مساله نوشتن انشاء بسیار مهم بود به این دلیل که دانش آموز علاوه بر اینکه بتوانند ادبیات کلاسیک را خوب یاد بگیرد، در کنار آن دستور زبان و ادبیات فارسی را هم می آموختند. الان می بینیم که این بسیار کم رعایت می گردد، در حالی که وقتی زبان انگلیسی، زبان دوم را می بینیم پی به این می بریم که چه میزان به گرامر و اصول نگارششان ـ چه از نظر املایی و چه انشایی ـ اهمیت می دهند. اما زبان فارسی که زبان کهن ماست بیش از هزار سال است که قدمت دارد اما به این زبان کاملا بی توجهی می گردد.

این روزنامه نگار با بیان این که زبان محاوره این روزها وارد زبان رسانه شده است، شرح داد: زبان محاوره و شکسته صرفا برای دیالوگ به کار می رود نه این که نوشته ای که جنبه توصیفی دارد را به زبان محاوره بنویسیم. زمانی که ما وارد دفتر روزنامه می شدیم، روزنامه ها خودشان یک رسم الخط مشخصی داشتند.

او همچنین نقش شبکه های اجتماعی بر روی نگارش و ادبیات در رسانه ها را بی تاثیر ندانست و گفت: هر رسانه امروز باید رسم الخط داشته باشد و طبق آن آیین نگارش فارسی را رعایت کند. ما متاسفانه بعضی نگارش های غلط را نه تنها در رسانه ها، بلکه از زبان مقامات هم می شنویم و اینها در حقیقت پالایش نشده است.

بدیعی در سرانجام گفت: در سال های نه چندان دور تمام رسانه ها رسم الخطی را برای نگارش در نظر می گرفتند، در حالی که باز هم باید یک سیستم واحدی وجود داشته باشد که توسط استادان زبان و ادبیات فارسی در اختیار تمام رسانه ها قرار بگیرد. همچنین دوره های مختلف آموزش زبان و ادبیات فارسی برای کارکنان رسانه ها باید برگزار گردد. به ویژه برای انجمن آقای شرفی و مترجمان و گزارشگران. این شیوه باید به روز گردد. باید به نقش ویراستاران و دبیران و سردبیران گروه ها هم توجه بیشتری کرد و آدم های متخصص این رشته ها را به کار گرفت. اگر خبرنگار اشتباه می نماید این کار دبیران گروه ها و ویرستارهاست که این اشتباه ها را تصحیح نمایند.