سیر تکامل پرنسس های دیزنی از گذشته تا به امروز - انجمن آقای شرفی

به گزارش انجمن آقای شرفی، دیزنی راوی داستان های جادویی است که عمیقا بر مخاطبان در هر سن و سالی تاثیر می گذارند. این کمپانی با کنکاش در چالش های زندگی واقعی، استانداردهای تازه ای در صنعت انیمیشن ایجاد می کند. فرقی ندارد با موانا طرف باشیم یا سفیدبرفی، در هر صورت دیزنی در هر بازه زمانی کار غیر ممکنی را به پایان می رساند و آن استفاده از یک نقش اول زن به شیوه ای کاملا جادویی است که در طول داستان تکامل پیدا می کند. در همه این سال ها پرنسس های دیزنی در راستا رشد قرار گرفتند و در کنار آن ها شیوه ساخت انیمیشن از دو بعدی به سه بعدی تغییر کرد و لایواکشن ها پا به میدان رقابت گذاشتند.

امپراتوری شاهزاده خانم های دیزنی با سفیدبرفی، سیندرلا و آرورا آغاز شد. استودیو با کمک جادوی انیمیشن های دو بعدی، ماجراهای ریز و درشت پرنسس ها را به طرح های داستانی تبدیل کرد که در خاطره جمعی مخاطبان ماندگار شدند. آریل، بل، یاسمین، پوکاهانتس و مولان به عنوان نسل دوم شاهزاده خانم ها از قالب تئاترهای موزیکال برادوی تقلید می کردند و هر کدام صدای منحصربه فردی داشتند که در غالب ترانه های شنیدنی به گوش مخاطب می رسید. با پیشرفت انیمیشن های سه بعدی نسل سوم پرنسس ها پدید آمد که تفاوت های عمده ای با پیشینیانشان داشتند و به عبارتی همه کاره بودند؛ السا، آنا، موانا و تیانا شاهزاده خانم هایی بودند که بدون اهمیت به عنوان های سلطنتی، سرنوشتشان را مشخص می کردند.

دیزنی پس از انیمیشن های سه بعدی، با لایو اکشن هایش مخاطبان جدی تر سینما را هدف گرفت و با روایت های پیچیده تر و صد البته لباس های پرزرق وبرق، جنب و جوش بیش تری به داستان های کلاسیک پرنسس ها اضافه کرد. در این جا نگاهی داریم به سیر تکامل شاهزاده خانم های دیزنی از دوران انیمیشن های دو بعدی تا لایو اکشن های خوش رنگ و لعاب.

پرنسس ها اساس انیمیشن های سلطنتی دیزنی را تشکیل دادند

سفیدبرفی به عنوان اولین پرنسس دیزنی سال 1937 در فیلم سفیدبرفی و هفت کوتوله (Snow White and the Seven Dwarfs) ظاهر شد. به گفته موزه خانواده والت دیزنی این انیمیشن به 32 انیماتور نیاز داشت تا شخصیت های متحرک و پس زمینه ها را طراحی کنند. بسکمک از این تصاویر در حقیقت با آبرنگ نقاشی شدند که بعدها امضای خاص دیزنی در آن دوران لقب گرفت. دو فیلم بعدی یعنی سیندرلا (Cinderella) و زیبای خفته (Sleeping Beauty) هم از این قاعده مستثنا نبودند و از طریق گروهی از مشهورترین انیماتورهای دنیا طراحی شدند.

لس کلارک، مارک دیویس، اولی جانستون، میلت کال، وارد کیمبال، اریک لارسون، جان لنزبری، ولفگانگ رایترمن و فرانک توماس به عنوان نه پیرمرد دیزنی شناخته می شوند و همان انیماتورهایی هستند که به یکی از معروف ترین و البته ماندگارترین سکانس های انیمیشنی جان دادند و آن هم چیزی نیست جز تغییر لباس سیندرلا از طریق پری مهربان.

علیرغم این همکاری درخشان، در انیمیشن زیبای خفته فقط دیویس و کال با هم متحد شدند و با ایویند ارل همکاری تازه ای را آغاز کردند. تمام پس زمینه ها و شخصیت های آرورا، پرنس فیلیپ و مالفیسنت ترکیبی از هنر رنسانس و آثار نقاش بزرگ هنری ماتیس بودند.

این بار نمایش با رهبری زنان شجاع ادامه پیدا کرد

پس از 40 سال وقفه در ساخت فیلم های پرنسسی، دیزنی به یک احیای بزرگ نیاز داشت. پری دریایی کوچولو (The Little Mermaid) محصول سال 1989 را می توان انیمیشنی در قالب تئاترهای برادوی دانست. این بار از بازیگران حرفه ای برادوی برای صداپیشگی شخصیت ها استفاده شد. با وجود این مهره های همه کاره، هر شخصیت می توانست مثل یک نقطه ویرگول عمل کند، مثلا سباستین شخصیت منحصربه فردی داشت و در عین حال می توانست از شخصیت های دیگر داستان هم حمایت کند.

فیلم هایی مثل پری دریایی کوچولو (The Little Mermaid)، دیو و دلبر (Beauty and the Beast)، علاءالدین (Aladdin)، پوکاهانتس (Pocahontas) و مولان (Mulan) شاهزاده خانم های سرکش و صریحی داشتند که برای رسیدن به خواسته هایشان می جنگیدند؛ آریل مقابل خواسته های پدرش ایستاد تا بتواند دنیای انسان ها را کشف کند، بل حمایت پدرش را برای معقول بودن داشت و اهمیتی نمی داد که اهالی روستا او را تا چه اندازه عجیب و غیرقابل تحمل بدانند، یاسمین علیرغم دستور پدرش عمل کرد و به کنکاش در شهرِ خارج از دیوارهای کاخ پرداخت، سفر پوکوهانتس بیش تر درونی بود و به نجات مردی منجر شد که با تمام وجود دوستش داشت و در نهایت مولان علیه قانون اساسی چین که زنان را از شرکت در میدان نبرد منع می کرد، ایستاد. با این اوصاف نسل دوم پرنسس ها واقعا شجاع بودند و از پیشینیان سرپیچی می کردند.

ملکه، رئیس و مدیرعامل جایگزین نازپرورده های سلطنتی شدند

کم کم فیلم های ساخته شده از طریق پیکسار و دیزنی بر افراد عادی، حیوانات و اسباب بازی ها متمرکز شدند. طبیعی بود که داستان های کلاسیک پرنسس های دیزنی هم از همین راستا تبعیت کنند؛ شاهدخت و قورباغه (The Princess and the قورباغه) محصول سال 2009 و گیسو کمند (Tangled) محصول سال 2010 از این دسته آثار بودند.

تیانای شاهدخت و قورباغه در حقیقت یک شاهزاده خانم نبود اما یک مدیر تمام عیار بود که برای خرید رستوران موردعلاقه اش، از دستور پخت یکی از محبوب ترین غذاهای خانوادگی استفاده و هر روز تا جایی که می توانست کار می کرد تا رویاهایش را تحقق بخشد. تیانا به جامعه اجازه نمی داد شیوه زندگی را به او دیکته کنند بلکه با پشتکار و جسارت داستان زندگی اش را نوشت. همچنین راپونزل به عنوان اولین شاهزاده خانمی که به شیوه سه بعدی طراحی شده بود، تنها پرنسسی بود که قدرت های جادویی داشت.

السا و آنای یخ زده (Frozen) ترکیبی از خودساختگی تیانا و جادوی بیولوژیک راپونزل بودند. آن ها نخستین خواهران سلطنتی بودند که هر دو به عنوان ملکه تاج گذاری کرند. السا اولین ملکه دیزنی با قدرت های جادویی بود که از آن ها در راستای اهداف نیک استفاده و اولین ملکه ای بود که مسئولیتش را رها کرد. آنا قدرت جادویی خاصی نداشت اما پس از دو بار نجات السا و سلطنتش، در نهایت عشق و مسئولیت سنگین سلطنت را انتخاب کرد.

موانا هم مثل تیانا یک پرنسس در مفهوم سنتی نیست و در حقیقت دختر رئیس قبیله است. او در الی که وظیفه نجات مردمانش را بر عهده دارد، متوجه می شود شخصیتی که تا به حال شرور تصورش می کرد به معنای واقعی کلمه نیاز به نجات دارد.

در نهایت این پرنسس ها چه شاهزاده های واقعی باشند و چه نه، تطبیق پذیری را نشان می دهند که بر اساس آن افراد می توانند به خانواده سلطنتی تبدیل شوند و برعکس؛ بنابراین انیماتورها، فیلم نامه نویسان و صد البته مخاطبان می توانند نسبت به فیلم های آینده افق دید وسیع تری داشته باشند.

ادای احترام به داستان های کلاسیک به سبک لایو اکشن

با تکامل شاهزاده خانم های دیزنی بازگشت به تابلوهای نقاشی کلاسیکی مثل سیندرلا و زیبای خفته مهم بود. با این حال در دوره تازه نمی شد داستان های اصلی را تماما تقلید کرد بلکه دیزنی باید به رویکرد تازه تری می رسید. در نهایت ساخت یک لایو اکشن موزیکال برای داستان نمادین سیندرلا می توانست گزینه مجذوب کنندهی از آب درآید که مخاطبان جدی تر را به سالن های سینما بکشاند.

اما این رویکرد در همه لایو اکشن های دیزنی یکسان نبود و در مالفیسنت کاملا تغییر کرد؛ دیزنی به جای روایت قصه تکراری و قابل پیش بینی شخصیت آرورا که اصلا هم کنشگر نیست، به سراغ ماجرای مجذوب کننده شخصیت مالفیسنت رفت که با بازی خوب آنجلینا جولی به یکی از بهترین اقتباس های سینمایی این کمپانی تبدیل شد.

کنت برانا انیمیشن سیندرلای محبوب و دوست داشتنی را با نقش آفرینی لیلی جیمز بازسازی کرد که تا حد زیادی یک اقتباس پیروز بود؛ حضور ستاره های سینما، شخصیت های مستقل و روایت یکی از دوست داشتنی ترین داستان های عاشقانه سینما که نسبت به انیمیشن اصلی عمق بیش تری هم داشت همه و همه از دلایل پیروزیت این لایو اکشن به شمار می آیند. البته از جادوی دیزنی در تغییر لباس سیندرلای سینمایی هم نباید چشم پوشی کرد که به اندازه انیمیشن اصلی مجذوب کننده و چشم نواز از آب درآمد.

در مالفیسنت آنجلینا جولی در نقش مالفیسنت و ال فانینگ در نقش آرورا عملکرد درخشانی داشتند اما این شیوه متفاوت داستان پردازی بود که این لایو اکشن را تا این اندازه محبوب کرد؛ شخصیت شرور داستان سیر تکامل و تحول مجذوب کنندهی را طی کرد و کم کم به جایی رسید که مثل یک مادر از آرورا مراقبت و پشتیبانی کرد.

مالفیسنت را می توان نقطه عطفی برای لایو اکشن های اقتباس شده از داستان های پرنسس های دیزنی دانست که احتمال تکامل این داستان های کلاسیک را به عنوان یکی از خطوط داستانی مطرح کرد.

منبع: movieweb